Still Going Strong Cricket Club

Engeland lag bij aankomst te stoven in de zonneschijn. De duiventil, waar alle toergangers opaf kwamen, heette Oakham, een slaperig stadje bij Leicester. Bij de school ligt een prachtig cricketveld. Volgens de groundsman moesten spelers die daarop geen runs konden maken, een andere sport kiezen. Jammer voor de bowlers, maar cricket blijft een batsmens-game.

Voorafgaand aan het toernooi speelde SGS twee oefenwedstrijden, meer bedoeld om de reserve-spelers van de hoofdmacht bezig te houden.

Op zondag batte SGS eerst tegen een Forty Club XI op Hemmingford Grey en kwam tot 192 runs voor het verlies van 9 wickets in 40 overs. Topscorer werd Cees van Lennep (48). Dit totaal werd zonder veel problemen gepasseerd, na een opening van 97 voor 1 in 17 overs, in de 38e over.

SGS pakte 5 wickets, 3 voor Kasam en 2 voor Moon. Het lijkt mij zo'n typische wedstrijd in Engeland, waarvan je hoopte dat hij een tikkie spannender werd; de Engelsen laten je in die waan.

Rippingdale en Canham scoorden allebei een halve century.

Maandag wees de thermometer ver boven de 30 graden Celsius aan. Tegenstander was Castor CC, op een pittoresk veldje aan het eind van een zandweg. Het wicket lag er roffelig bij, uitgedroogd door de koperen ploert. Het bleek de dag tevoren officieel te zijn afgekeurd voor een competitiewedstrijd, als zijnde te gevaarlijk. Op dit maanlandschap mocht SGS eerst batten. Op de vriendelijke bowlerij viel dat toch niet mee. De eerste 30 overs brachten 90 runs op, terwijl de wickets regelmatig vielen. Balk (52), Booij (32) en Witteveen (22) wisten in de laatste overs die score bijna te verdubbelen tot 172 voor 8. De olifantjes van Grey, na 2 voor 6 in 7, pakten uiteindelijk 4 voor 31 in 9. Leerzaam was dat een kort gebowlde bal zowel kon doorrollen als over je schouder vliegen. Een tikkeltje onvoorspelbaar. Toen ik een bowler daarop wees, kortte hij zijn aanloop in tot de helft en gooide de bal weer halverwege de pitch. Engelse crickethumor.

Zonder onnodige risico's te nemen werd ons totaal binnengetikt in de laatste over voor het verlies van 4 wickets. Witteveen met 2- 24 in 9 had de beste cijfers. Weer zo'n resultaat, dat je op je achterhoofd doet krabben, waar je nou wel je winst had kunnen boeken. Na afloop kon de bardame de bestellingen niet bijhouden. De schade bedroeg wonder boven wonder slechts 60 pond.

Snapt u het? Nou dronken de jongens van Castor niet mee, maar dan nog, de kraan bleef openstaan.

We waren gekomen voor het Drielandentoernooi en om te vieren dat de Forty Club 70 jaar bestond. In de openingswedstrijd verloor captain Kasam de toss en veteranentraditiegetrouw mochten wij eerst fielden. Meads (45) en Rippingdale (81) scoorden gemiddeld vijf runs per over. Verschillend van stijl, maar effectief. Na dertig overs plaatste Palmer (115) een versnelling, waarop SGS geen antwoord had. De laatste 15 overs kostten 140 runs. Ingespeeld op dit easy paced paradise, verloren de batsmen hun wicket slechts uit vermoeidheid. SGS gebruikte 7 bowlers, maar niemand kreeg de geest terug in de fles. Alleen Kasam kan tevreden terugzien op 2-17 in 4. Meer changen had gelet op de kwaliteit van de tegenstand wellicht niet veel uitgemaakt, maar het is wel frappant dat de laatste overs van een lang spell het hardst weggingen bij de bowlers. Forty Club eindigde op 291 voor 4 na 45 overs. Ga er maar aan staan.

Dat deden we dan ook. Met een positieve aanpak van de bowlerij scoorde SGS even snel als de Engelsen, na 10, 20 en 30 overs. Daarna konden we het momentum niet volhouden, alhoewel alle batsmen in de lange battingorder meteen van acquit gingen in hun innings. Captains orders ook, want een goede score is van belang voor de einduitslag in het toernooi. Om te forceren waren grote mannenslagen nodig en die werden ons, vaak door mistiming op de langzamere bounce, noodlottig. De laatste 10 overs moesten weg voor 10 runs elk en dat was teveel gevraagd. Einde op 258 voor 9: 33 runs tekort. Palmer met 2-19 in 7 richtte ook nu de meeste schade aan: Man of the Match.

Hij rekende onder meer onze topscorer Witteveen (67) in. Straten (41*) in a lost cause, Roberts (39) met een dodgy knee en twintigers van van der Berg van Saparoea, Booij, Ingelse en Mr Extra, hielpen ons een eind in de goede richting, maar helaas gingen we strijdend ten onder. De Forty Club overlaadde ons met complimenten voor de manier, waarop wij de handschoen hadden opgepakt. Kennelijk had de spanning huns inziens iets te lang geduurd. De opluchting uitte zich 's avonds zelfs in rondjes aan de bar. Cheers! Maar het publiek was natuurlijk de echte, grote winnaar en daar doe je toch allemaal voor, als amateur. Mooie pot.

De Denen hadden ons aan het werk gezien op jacht naar een totaal en achtten het veiliger om ons eerst te laten batten. Dat ging een stukje bedeesder; de eerste 20 overs 4 runs gemiddeld. Witteveen led a charmed life en ging vlak voor zijn honderd uit met 90 mooie runs achter zijn naam. Captain Kasam (74) nam toen het stokje over. Waar de dag tevoren iedereen zijn steentje bijdroeg, bleken we nu een lange staart te hebben, die niet kwispelde. De off-spinners Hadersland en From wisten de juiste plekjes te vinden voor hun langzame draaiers. De scoringrate liep nooit op tot boven de vijf. Einde op 234 a.o.  De Denen openden met een prikdoos en een slagenridder. Deze laatste werd vakkundig door zijn maat uitgerund, voor hij blijvende schade had kunnen aanrichten. Na 20 overs stonden zij in een gelijkwaardige positie, maar na 30 overs liepen zij al 30 runs achter. Dat kwam niet meer goed. Dankzij Wallinga (2-27) en Eldering (2-39) ging de deur op slot.

Vervolgens zette captain Kasam iedereen op de boundary om ongelukjes te voorkomen en de score beperkt te houden. Dat lukte maar half, want zonder enige druk op de ketel sprokkelden de heren Oestergaard de runs bij elkaar; want de tweetjes lagen daardoor voor het oprapen op de grasvlakte. De captain ruimde zelf de staart op met 3-26. SGS won met 37 runs: Dansk XI 197 a.o.

De dag erop kwamen de Denen er niet aan te pas tegen de Forty Club, die 320 runs scoorde!

De Dansk XI kwam tot de helft, na de laatste overs te hebben uitgeprikt. Vervelend, maar begrijpelijk. SGS eindigde derhalve als tweede in het Drielandentoernooi.

Op een mooi veld, dat sommigen niet hebben kunnen vinden, speelde SGS een wedstrijd tegen de zgn. Presidents XI, de tweede keus van de Forty Club. Wallinga's bat sprak met 74 runs, waar het eerder zweeg. Van Lunszen droeg 31 runs bij aan een totaal van 201 in 40 overs. Dat werd voorbeeldig bij elkaar getikt, 5 runs per over, je kon er de klok op gelijkzetten. Vogelaar 3-31 en Moon 2-38 konden trots zijn op hun cijfers, maar de buit lag buiten.

De meeste toergangers verbleven in het prima hotel van de Greetham Valley golfbaan.

De Denen en een paar Hollanders ontbraken op het appel in de ontbijtzaal en in de Bar cq. op het terras, waardoor er toch wat ontbrak aan de toergezelschap-sfeer. Het uitzicht over de baan is mooi. De twee golfcourses zijn tricky en nogal heuveltje op&af.

Het eindfeest had in mijn ogen iets buitennissigs. De teams vormden drie eilandjes in een grote feestzaal. De band vertrok net toen het gezellig begon te worden. De party begon met een petje op/petje af-spelletje, waarbij mijn deense overbuurman als winnaar uit de bus kwam. Hij werd overladen met pond-munten, hoewel ik er in a Court of Law niet voor insta, dat hij de kluit niet belazerd heeft, want hij treuzelde wel erg lang over beide opties.

De jarige Forty Club overlaadde zichzelf en organisator Ron Hart met complimenten.

Voorzitter Ohm speechte mooi, kort en bondig. De Deense captain spande de kroon door in 10 seconden door zijn tekst heen te zijn. Waarna SGS cadeautjes uitdeelde aan echt bijna alle deelnemers; topscorers, ducks, umpires, onze scoorster Lideke Ohm. Toen ging de Bar dicht en moesten we ons tot in het holst van de nacht redden met de drankvoorraad van de Bad Boys. De volgende dag blies iedereen de aftocht. Het was mooi geweest. Het weer bleef ook schitterend.

Benieuwd wat volgend jaar op ACC ons gaat brengen.

Reporter unknown (Internetcafe Alkmaar)