Still Going Strong Cricket Club

SGS-Forty Club (UK) combitoer naar Lanzarote 2016

Na een zeer geslaagd experiment in 2015, waarbij ongeveer de helft van de spelers door Nederland en de anderen door de UK werd aangeleverd, was besloten dat te herhalen in 2016. 

Gezien het geringe aantal wedstrijden (2) en een aanvankelijk te groot enthousiasme qua aantal inschrijvingen aan SGS-zijde werd aan deze inschrijvers gevraagd hun inschrijving te heroverwegen. Mede gezien het feit dat dan mogelijk niet iedereen aan spelen zou kunnen toekomen zou dat mogelijk hebben geleid tot ongewenste teleurstellingen.  

Dit resulteerde in het “restant” van vijf inschrijvers dat tezamen met de (aanvankelijke) zes van “de andere kant van het water” het elftal zou completeren. Dat liep dus even anders: het werden er vijf van beide zijden. En dat tiental werd tweemaal aangevuld met een speler van Lanzarote. 

Arthur van Lunszen had van tevoren alles weer perfect geregeld: reis; transport ter plaatse en onderkomen. Het liet niets te wensen over. Waarvoor nogmaals de hartelijke dank van alle deelnemers: Daniël Eldering; Marc Koch; Walter Prescod; Mans de Rooij en ondergetekende.  

Op donderdag 17 november 2016 vertrokken we in alle vroegte naar de luchthaven van Lanzarote (Arrecife). Bij aankomst werd al snel duidelijk, dat het met het weer wel goed zou zitten die week. Nadat wij ons snel hadden ontdaan van lange broek en trui werd begonnen met het verkennen van de omgeving rond het hotel Relaxia Lanzaplaya. Erg toeristisch en de gemiddelde leeftijd van de bezoekers was hoog te noemen. Maar dat alles kon de pret niet drukken. Toen in de loop van de dag ook het Britse gedeelte van de deelnemers arriveerden werd besloten gezamenlijk de maaltijd te gebruiken. Er werden plannen gesmeed om de wedstrijd de volgende dag tot een goed einde te brengen. Iedereen was het erover eens, dat het zeker geen walk-over zou worden want onze tegenstanders beschikten over klinkende namen als David Smith en Adam French.  

De volgende ochtend moest vroeg worden begonnen aan een 35-overs wedstrijd, omdat de afdeling voetbal vanaf half zes de beschikking moest hebben over het veld. Grappig om te zien hoe het cricketveld daar wordt geprepareerd: men komt eraan met de flex-pitch, die vervolgens met duct-tape op het kunstgrasveld wordt vastgeplakt. Onder aanvoering van de Engelse captain John Hartley werd na verloren toss begonnen met fielden. Onze Spaanse invaller Monish mocht onze aanval openen en deed dat zeker niet onverdienstelijk: 3 voor 21 in 6. Rob Nelson bowlde aan de andere kant zijn inmiddels bekende left-arm-over-wicket-to-wicket ballen en was ongelukkig: de vangen werden niet gepakt die dag. David Smith (Smudger) werd na 52 runs gevangen door Monish maar zijn medespeler Adam French weigerde te capituleren en bleef met 139 not out. Ash Mohammed pakte aan onze kant het vierde wicket en had de prachtige cijfers: 1 voor 3 in 2 met 1 maiden. Daniël bowlde 7 overs voor 34 runs. Walter 5 overs voor 32 en Mans kreeg te maken met een ontketende Adam: 3 overs 51 runs. In 35 overs wist onze tegenstander een totaal te maken van 233 voor 4. 

Hierna was het aan ons dat (redelijk forse) totaal te overschrijden. Dezelfde Ash had er zin in met het bat en klapte in 3 overs 31 runs bij elkaar. Daarna gevangen. John Thornton werd na 13 runs LBW gegeven, waarna Robert Smith liet zien, dat je met een beperkt slagenarsenaal een heel eind kunt komen. Samen met Daniël Eldering (34) en wat kleine bijdragen van Monish en ondergetekende (8 en 7) bouwde Robert verder. John Hartley speelde een echt captain’s innings en bleef met 40 not out. Ook Robert bleef not out met 75 en in de 32e over viel het doek voor onze vrienden van Lanzarote. Zij gaven aan zondag sterker voor de dag te zullen komen.

Die zondag kwamen er inderdaad enkele nieuwe gezichten bij. Maar ook enkele oude bekenden, die er vrijdag niet bij konden zijn. De wedstrijd was nu echter geen limited overs maar time cricket. Ondergetekende was de captain voor SGS-Forty Club vandaag en verloor de toss. Een goed begin… Wij fielden dus. Ditmaal kregen wij Rajesh als gastspeler aangeboden en waarom niet? Openen met bowlen. Goed idee want hij nam in zijn tweede over al een wicket. Bowlde netjes en eindigde op 1 voor 20 in 6. Rob Nelson bowlde 14 overs en nam 1 voor 70. Wederom ongelukkig qua vangen moet er worden bij gezegd. Daniël had het duidelijk naar zijn zin op de pitch en was moeilijk te bespelen: 10 overs 1 voor 28 met 2 maidens. Walter pakte in zijn 5 overs 2 wickets voor 28 runs. Mans bowlde 3 overs en pakte 1 voor 26, waaronder het topwicket David Smith, die door ondergetekende met één hand (kon echt niet anders…) werd gevangen. Ash Mohammed herhaalde zijn kunststukje van vrijdag door in 2 overs 1 voor 2 te bowlen. Marc keepte prima en heeft heel wat runs voorkomen door erachteraan te vliegen (letterlijk soms). Hij pakte in deze wedstrijd ook nog een vang achter het wicket. Na 46 overs batten was onze tegenstander all out. Met een score van 211. 

Aan ons de taak het target te halen binnen de resterende tijd. Dat betekende in dit geval dat we om kwart voor drie begonnen met batten. Dan batten we tot half vijf door, waarna dan de laatste twintig overs moeten worden gespeeld. Kortom: tijd genoeg… John Thornton was erop gebrand zich te revancheren voor zijn mislukte poging de vorige wedstrijd. Dus hij openen. Met Ash. Ash was snel terug: 2 runs waarna hij werkelijk onnavolgbaar werd uitgevangen door Adam French: een snoei naar mid-wicket op bowlen van zijn broer Neil. Toen was het de beurt aan John Hartley, die redelijk snel een goed oog op de bal kreeg en op 49 LBW werd gegeven. Marc had zich meer voorgesteld van zijn eerste keer batten hier. Invaller Rajesh was na twee runs klaar want ook hij werd schitterend gevangen aan de boundary door Adam. Robert Smith maakte er ditmaal 26 alvorens hij run out ging. Walter maakte er vervolgens 9, waarna Mans (1 not out) en John Thornton (95 not out) de overwinning na 45 overs veiligstelden. Na afloop werd er bijzonder geestig gespeecht door Robert en werden presentjes uitgereikt aan Daniël voor zijn algehele prestaties deze toer en aan ondergetekende voor het uitvangen van zijn maatje Smudger. Een bijzonder cadeau werd uitgereikt aan Kevin French, de vader van Neil en Adam. Hij speelde beide wedstrijden mee en blesseerde zich ongelukkig door over de flex-pitch te runnen en uit te glijden. De beste man is inmiddels 78 en woont de helft van het jaar bij zijn zoons op het eiland. 

Iedereen was het er na afloop over eens: Lanzarote moet in de toekomst zeker weer worden bezocht. In welke vorm dat gaat gebeuren: daar wordt intern nog overleg over gevoerd. Te zijner tijd zal ik jullie daar zeker van op de hoogte stellen.  

Theo Straten.