Deze woorden werden bij de afscheidsplechtigheid in de Westvest90-kerk uitgesproken door:
Will van Wijk - voorzitter Hermes DVS

IN MEMORIAM
In de leeftijd van 70 jaar is overleden ons ere-lid Hans Dronkers

Lieve Rineke, beste Roar, Lisette, Nathalie en Bart, waarde familieleden. Geachte aanwezigen
AFSCHEID
Vrij naar F.C.Terborgh

Het schrijnend leed?
Raak het niet aan, laat zijn,
Het rust in ’t duister
En wij, in eenzaam randgebied,
Houden verborgen tweespraak
Over wat er blijft aan oud geluk
Zie hoe het schittert
Als zonlicht op rimpelend water

Lichtend
De laatste glimlach,
Voortdurend aanzijn,
Niet weg te denken
Je meent hem overal te zien
In zonlicht tussen struiken
Recht voor je langs het water
Aan brede vaarten
En langs het groene veld
Ontroering, heimelijk weten

Uren ontwijken onbezwaard
Ga nu
De herfstparade is al in zicht
Een sluwe belager
Ga nu, wij nemen afscheid
Maar je zult altijd bij ons zijn

Er zijn momenten in het leven die je nooit zal vergeten. Zo’n moment was voor mij donderdag 1 oktober om 15.45 uur. Samen met Rineke, Roar en Nathalie zat ik bij Hans. Hans lag weggezonken in een droevige slaap. Zo nu en dan opende hij de ogen en speelde onbewust met de afstandbediening van het bed. Hij legde zijn hand op de schouder van Roar. Het was emotioneel stil. Ik zei dat ik wegging en plotseling stak Hans mij zijn hand toe en wij schudden elkaar voor de laatste maal de hand. Een handdruk die afscheid en vriendschap in zich sloot en een wonderbaarlijk en buitengewoon warm gevoel maakte zich van mij meester. En dat is nu die ontroering, dat heimelijk weten, dat is nu wat de dichter bedoelde.

Dat is nu ook het geheim van die vriendschap die voor mij ruim vijftig jaar heeft geduurd. Vriendschap met een koffer vol herinneringen: de wereld- en cricketverbeterende bijeenkomsten op vrijdagavond bij mijn ouders thuis, het olifantje dat Hans meebracht voor mijn moeder, de koperen eierdopjes uit Rhodesie, Hans die mijn broer Martin Engelse les gaf.
Vriendschap ook met Ineke. Zij kende Hans het langst; bijna 65 jaar. Ook zij heeft die koffer: de Lange Nieuwstraat, haar ouders en de ouders van Hans, tante Ans en oom Rien waren buren en vrienden, de airdale terrier Margret, Hans die vol trots aan mijn schoonvader kwam vertellen dat hij procuratie had gekregen bij Van Ommeren.
Vriendschap die Ineke en ik bij Hermes hebben beleefd, niet alleen rond en in het veld en op het bestuurlijke vlak, maar ook privé met Rineke.

Lieve Rineke en kinderen,
Eigenlijk heeft het houden van een toespraak bij deze droevige gebeurtenis iets dubbels. Enerzijds hoop je dat het troostende woorden zijn voor jou en de kinderen, anderzijds zou Hans die woorden zelf moeten kunnen horen. Immers waarom wachten wij altijd tot een afscheid om elkaar een schouderklop te geven.

De dichter J.B.Charles schreef en ik citeer vrij:

Ik dank jullie mijn beste sprekers
Ik heb alles kunnen verstaan.

Zo was het ook toen Hans lovend werd toegesproken en werd benoemd tot erelid van zijn sportliefde Hermes-D.V.S. Zeg geen HDVS, want Hans zou onherroepelijk geprotesteerd hebben. Als geen ander wist Hans de betekenis van deze meer dan eervolle titel. Dat laatste werd nog eens onderstreept door het feit dat in zijn kamer in het Zonnehuis het diploma een prominente en voor een ieder zichtbare plaats aan de muur innam.

Hans was niet zo maar iemand. Hans was niet iemand die iets riep en zich vervolgens omdraaide. Het tegendeel is waar. Hans maakte zijn woorden waar en dat deed hij op vele fronten.
In het veld als keeper bij het voetballen. Fantastisch bij de hoge ballen, wat minder bij de lage ballen. Maar cricket was toch wel op sportgebied zijn grote liefde. Ruim dertig jaar heeft hij zich daar actief mee bezig gehouden en als opener van het derde heeft hij menig bowler tot wanhoop gedreven. Hij scoorde ruim 3500 runs. Bowlen had niet zijn voorkeur, hij heeft dan ook maar 1 wicket weten te veroveren. Dat hij daarnaast ook tafeltennis, squash en schaken een warm hard toedroeg, mag in sportief verband zeker niet onvermeld blijven. En altijd “every inch a gentleman””

Buiten het veld een geweldig bestuurder.
De afdelingen voetbal en cricket hebben vele jaren gebruik kunnen maken van zijn geweldige bestuurskwaliteiten. Altijd stond hij klaar en bijna niets was hem te veel. Of het nu het gewone secretariaatswerk was, of het voorbereiden van een crickettour naar Engeland , of het op locatie beoordelen van een cricketcoach of het er voor zorgen dat wij in ons clubhuis weer van het internationale cricket konden genieten. Hans deed het gewoon. Het is dan ook niet verrassend dat de Hermes-D.V.S. hem daar in woord en daad dankbaar voor was en ook is. In 1961 ontving hij de Noletbeker, op 28 april 1999 werd hij benoemd tot lid van verdienste en op 21 november 2003 werd Hans met een staande ovatie benoemd tot erelid van zijn club.

Dat deze bestuurlijke kwaliteiten ook buiten Hermes niet onopgemerkt bleven, mag duidelijk zijn. De Stichting Vrienden van de Hargahoeve, naaste buren van Hermes-D.V.S., de Sportraad Schiedam, de KNVB en de KNCB hebben daar dan ook gretig en graag gebruik van gemaakt. Hans was lid van de landelijke umpire commissie en als umpire heeft hij vele wedstrijden gestaan en ook internationaal stond hij zijn mannetje. Gedurende 8 jaar heeft Hans deel uitgemaakt van het hoofdbestuur van de Koninklijke Nederlandse Cricket Bond. Naast de dagelijkse gang van zaken hield hij zich met name bezig met de integratie problematiek en de promotie van het damescricket. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Hermes-D.V.S. beschikt over een buitengewoon bloeiende damesafdeling.
Ook hier was zijn inzet geweldig en bij zijn aftreden werd hij dan ook meer dan terecht benoemd tot lid van verdienste van de KNCB.

Wij en Hermes-D.V.S. nemen nu definitief afscheid van Hans.

Hermes-D.V.S. is onze naam
Hechte vriendschap bindt ons saam
Bij vreugde maar ook bij verdriet
Altijd klinkt dat lied.

En die vriendschap hebben wij samen met Hans gedeeld, en die kan niemand ons afpakken.

Rineke, Roar en Nathalie, Lisette en Bart,
Wij wensen jullie heel veel kracht en sterkte

Beste Hans,
We praten je nu langzaam uit,
Jij die met een bat in je hand
Eeuwen bij elkaar had willen slaan.
Ga nu, we nemen afscheid,
Maar je zult altijd bij ons zijn.

Hans vaarwel. Well played and well done.

Schiedam, 10 oktober 2008