Rede die is uitgesproken tijdens de crematieplechtigheid op 14 juli 2008

Lieve Marian, Beste Sonja en Ben, Tisha en Laurent, Egon en Astrid, kleinkinderen, Lieve moeder To, waarde Hermes vrienden en vriendinnen, geachte aanwezigen

Cricket, vrij naar Ulrich Jeltema.

Geen krekel,

Gewoon langzaam juichen, langzaam handpalmen tegen elkaar slaan.

Nee, niet slaan, handpalmen tegen elkaar afremmen; er hoeft niets kapot.

Dan, in het Engels, langzaam zeggen: wel gevangen.

Het gaat om het spel van vangende handen.

Een witte werper zeilt een langgerekte bal traag schampend langs de leren wering voor de benen, even voor het hek en langs de ogen van de gebogen wachter.

Dan treiterend roepen: hoe is dat, in het Engels.

Langzaam een man uitpraten, die met het hout in de hand eeuwen bijeen wilde slaan.

Nu is het gedaan.

Hij is uitgepraat en uitgespeeld.

Hij heeft met innings verloren, maar zijn naam zal altijd en eeuwig in de Hermesboeken blijven staan

Wat een prachtige kaart. De symboliek van het plaatje: “als je de bal niet meer zo goed kunt zien, kan je altijd nog umpire worden”. “Misschien is dit nog de laatste reactie van Jacques”, zei Tisha: de grote umpire kan het niet meer zo goed zien, en heeft me na die prachtige tie ten onrechte uitgegeven

Als ik naar dat plaatje kijk schiet mij plotseling een aantal herinneringen naar boven:

• hoe we als kleine jongetjes op een door de gemeente aangelegde pitch in Polyantha met een houten plank en een bal van papier met rondjes binnenband er om heen cricketten,

• hoe Ruud Baris ineens voor een echt bat en een echte bal zorgde, zijn vader was immers commissaris van materiaal.

• hoe we samen op Spieringshoek gingen schaatsen tot het gravel er in de bochten door heen kwam,

• hoe we elke week gingen kaarten met Peter Kraayeveld en Bob Zwanenburg en dat we op de avond van de moord op President Kennedy bij Bob Zwanenburg in de Vondellaan zaten,

• hoe we vele seizoenen de screens wit kalkten,

• hoe we als jongetjes van 16 en 17 in het eerste gingen cricketen en 10 jaar jonger waren dan de rest.

• hoe je tijdens onze eerste toer naar Engeland straf kreeg omdat je te laat in het YMCA onderkomen terug kwam omdat je met een paar jongeren naar een beatkelder was geweest.

• hoe we samen bijna de snelste eerste honderd van Hermes hebben gescoord,

• hoe je soms op zondagavond je crickettas bij mijn moeder inleverde, omdat je van je vader niet mocht cricketten,

• hoe we samen met mijn vader,Jan Stahlie en Hans Dronkers regelmatig bij ons thuis de cricketwereld zaten te verbeteren,

• hoe je me soms op niet mis te verstane wijze vertelde wat je er van vond en dat het nu uit moest zijn met m’n gezeur.

• hoe we in die verschrikkelijk hete zomer van 2003 hebben genoten van jullie geweldige gastvrijheid op de camping op het schiereiland van Quiberon,

• hoe Ineke en ik er bij de viering van jullie 40-jarig huwelijksfeest waren en samen met jullie hebben genoten. Waar je zwager zei dat ik voor een liberaal best wel mee viel en jij instemmend knikte. Waar we elkaar vriendschappelijk hebben geplaagd met jouw Volkskrant en mijn Telegraaf, met jouw rood en mijn oranje. Met de VVD-sjaal die je de hele avond hebt gedragen, maar waar je later wel het VVD-logo zou uitknippen.

Jacques werd in september 1955 lid en is dus bijna 53 jaar lid van Hermes geweest. In 1968 ontving hij voor zijn cricketprestaties de Nolet-beker en in 2002 mocht ik hem namens de leden van Hermes-D.V.S. benoemen tot lid van verdienste.

In 1958 speelde hij zijn eerste cricketwedstrijd in de senioren en dat heeft hij 49 seizoenen vol gehouden.Jacques speelde 564 wedstrijden en scoorde 8413 runs, met een hoogste score van 136 not out. Hij nam 994 wickets ( net als Lou Borrani net geen 1000) en deed 206 vangen.

Jacques heeft 52 seizoenen gevoetbald en vooral zijn uitschuifbenen en zijn harde schot waren fameus

De laatste jaren speelde “Jacques in het beroemde “zevende”. Terwijl jongere teamgenoten stopten en plaats maakten voor hun zonen, bleef Jacques gewoon doorgaan en kon op alle fronten nog gemakkelijk mee.

Misschien zijn het maar rigide cijfers, maar deze cijfers zeggen feitelijk ook heel wat over Jacques

Zijn inzet en trouw: vele jaren lang heeft hij zich als voorzitter van het jeugdvoetbal op een meer dan geweldige manier ingezet. Hij heeft er, uiteraard samen met anderen, voor gezorgd dat de jeugdopleiding weer centraal kwam te staan. Hij was de redder van het veteranencricket en vervolgens op alle fronten een geweldige aanvoerder.

Zijn doorzettingsvermogen: hij bleef doorgaan, ook na de fatale 15^e mei 2007.

Zijn betrokkenheid: hij hield tot de laatste dag alles in de gaten en vroeg in het weekeinde aan Marian naar Hermes te bellen om te vragen hoe de elftallen hadden gespeeld.

Zijn liefde: zijn liefde voor Marian, zijn kinderen en de familie. En natuurlijk een buitengewoon trotse Opa.

Hermes en wij allen zijn trots op zo’n geweldige Hermeszoon.

Lieve Marian en kinderen, lieve Moeder To, lieve familie

Wij wensen jullie voor de komende moeilijke periode heel veel sterkte en wees er van overtuigd dat Jacques er altijd bij blijft horen.

Jacques dank voor alles

Je speelde je laatste wedstrijd en verlaat nu definitief het veld.

Well done and well played.

It was a great innings

Will van Wijk
voorzitter