Still Going Strong Cricket Club

John Cousins 15-12-1946 - 19-11-2013

John Cousins is my friend, and will always be.
I first met him when I joined the Kieviten C.C. in 1978 where we played in the same team for many a year. John and Lieve’s children became friends with mine. Lieve and my wife, Pat, were also good friends.
We both left the Kieviten and joined VCC in ’88. So we continued to meet one another on Sundays in the summer. Our families went together on holiday occasionally and we went on cricket tours together: and we were still good friends. We went skiing together as well and also enjoyed many games of bridge, competitive but always friendly.
John, a reasonable middle handicapper, enjoyed a round of golf and of course the 19th as well. We played in The Netherlands and also in Britain together many times.
John and I both joined SGS and we enjoyed the matches in The Netherlands and also in England and Denmark.
John and Lieve returned to Britain about 10 years ago but we remained in touch. The last time I saw John was driving away with Lieve from our house in France last year.
May he rest in peace.

George Moon

-----

John, een sympathieke Engelsman, werd in 1989 lid van SGS en speelde vanaf die tijd tot aan zijn terugkeer naar Engeland in 2002 zeer geregeld wedstrijden voor SGS, zowel in Nederland als in Engeland en Denemarken. Tijdens het Drielandentoernooi van 2006 in Engeland kwam John met zijn vrouw Lieve naar Oakham waar hij zijn laatste wedstrijden voor SGS speelde. In totaal speelde John 88 wedstrijden voor SGS waarin hij 1.505 runs maakte met een hoogste score van 77; hij bowlde 267 overs en nam 42 wickets voor 1.286 runs en hij hield 32 vangen vast.
Wij zullen ons John herinneren als iemand die het spel speelde in “the spirit of the game” en het erg gezellig vond om na afloop met alle spelers een biertje te drinken en na te praten.
Moge hij rusten vrede.
Onze gedachten gaan uit naar zijn vrouw Lieve , zijn zoon David en diens vriendin Joeska; wij wensen hen alle sterkte om dit verlies te verwerken.

Maarten Ingelse

Link naar de rouwkaart 

De uitvaart zal plaatsvinden op donderdag 28 november in YEOVIL Crematorium, Bunford Lane, BA20 2EJ Yeovil (UK), aanvang 14.40 uur.

Dries Kost overleden op 14 augustus j.l.

Dries was jarenlang lid van SGS maar een aantal jaren nadat hij Deventer verliet, heeft hij zijn lidmaatschap bij ons opgezegd. Uit respect voor het vele werk dat hij voor cricket in Nederland, en VVV en UD in het bijzonder verrichtte, willen wij hem herdenken.
Ik leerde Dries kennen als tegenstander in de 50-er jaren toen wij met ACC 2 zijn UD moesten bestrijden.
Dries was een goed bat en een voortreffelijke gastheer maar dat waren meerdere UD-ers met o.a. de vader van onze Mart Meerdink Veldboom. Na aan de IJssel, met het clubhuisje op palen, te hebben gespeeld werd er een late trein naar Amsterdam afgewacht in Hotel De Wereld……. Er moest vaak gerend worden om die niet te missen.
UD speelde jaarlijks tegen de Flamingo’s en zo werd ik uitgenodigd om als bowler mee te spelen. Van mijn zakgeld kon ik de tram- en treinreis niet betalen maar dat regelde Dries wel.
Veel later kwam ik Dries en zijn Micky regelmatig tegen langs de boundary in Deventer als ik een wedstrijd van UD moest ‘staan’. Altijd even tijd om bij te praten. Wat een feest was het toen zijn UD in 1990 Kampioen van Nederland werd! Maar hij vond het verschrikkelijk te horen hoe UD ophield te bestaan. Van zijn zoon Dries Jr kreeg ik nog een toevoeging die zeker in dit I.M. thuis hoort “Ik weet nog heel goed dat, het moet 1969 geweest zijn (denk ik) dat op UD een internationaal SGS tournooi (3 landen ?) werd gespeeld, waarbij wij de gebroeders George & Alf Pope (Derbyshire en Engeland ) te logeren kregen. Door Pope kreeg UD een pre-season trainer en later kwam via Pope in 1975 ook Nolan Clarke vanuit Barbados naar UD. Zo zie je maar weer hoe het kan lopen. Training van talent is altijd voor hem een grote motivator geweest”.
Ook voor de KNCB vervulde hij diverse functies en werd in 1984 benoemd tot Lid van Verdienste.

Aan een fraaie innings is een einde gekomen. Dries – rust zacht.

Duco Ohm - 28.8.2013

Duco Ohm

Hans van Leeuwen - een gentleman-cricketer  26-06-1938 - 24-05-2013

A gentle man - een aardige man.
Zo zullen wij ons Hans nog lang herinneren.
Als cricketer heb ik Hans niet zo veel meegemaakt.
Nog een enkele wedstrijd bij de SGS-onderlinge waarna zijn lichamelijk ongemak hem dwong om te stoppen.
Hans is bij Groen Geel in Den Haag begonnen en later lid van Ajax-Leiden geworden. Hij was een trouwe aanhanger van de club, mede omdat zijn dochter en zoon daar spelen.

Hij is in 1986 lid geworden van SGS en was meer passief dan actief betrokken met de cricketsport. Hans speelde t/m 2001 wedstrijden voor SGS ; zijn cijfers:
Batten: 79 innings – 13 x n.o. 303 runs – h.s. 24; nooit gebowled; 28 vangen en 5 stumpings

Hans is ook een tijdje kassier geweest voor de Senioren Onderlinge: had daarvoor een financiële administratie opgezet, inde de wedstrijdgelden en deed verslag aan de penningmeester.
Jarenlang zorgde hij bij de onderlinge wedstrijden voor de catering.
Dat deed hij zo stipt en nauwgezet dat het niet bleef bij het verzorgen van de inwendige mens en de financiële afwikkeling.
Ook rondom het veld was hij er attent op dat mensen zich amuseerden.
“Wat een aardige man”, zei Jo, “hij zorgde samen met Charry dat ik me in de voor mij vreemde cricketwereld vanaf het eerste moment thuis voelde.”
En aan het einde van het seizoen was hij er dan ook vaak vermoeid van.
Dat was de reden dat hij vroeg om het te mogen overdragen.
Zijn inbreng in de (bestuurs)vergaderingen was to the point maar ook bleef steeds de menselijke maat behouden.

Hans, bedankt voor alles wat je voor de SGS-onderlinge deed.
Charry, bedankt en veel sterkte in de komende jaren om alleen je leven opnieuw vorm te geven.

Old cricketers never die; they only get a run out.

Jan Timmermans (met een paar toevoegingen van Satar Alladin).

Er is geen foto beschikbaar

Er is geen foto beschikbaar

In Memoriam Jan Hendrik Wille (1922-2013)

In 1926, op 4 jarige leeftijd , wordt Henk Wille vanuit het toenmalige Nederlandsch Oost-Indië naar Nederland gestuurd voor een ‘europese opvoeding’. Zijn jeugd brengt hij door op de Kleverparkweg in Haarlem. Henk wordt lid bij HFC Haarlem en schopt het tot jongens A1. Uit die tijd al dateren de eerste contacten met Harry Peschar en Piet Minderhoud, de later als veteraan ook bekend geworden scribent van de Koepel rubriek ‘Yours Peter’.

In de periode 1939-1942 heeft Henk cricket gespeeld bij CC Haarlem aan de Schoterweg. Bij het overlijden van Harry Peschar in mei 2010 werd alom aangenomen dat Harry het laatst levend lid was die nog op de Schoterweg heeft gespeeld. Naar nu blijkt is dat dus Henk Wille geweest.

Na de oorlog was hij enige tijd verdienstelijk honkballer. Zijn uitmuntende gooitechniek komt hem goed van pas als hij tussen 1976 en 1985 het C.C. Bloemendaal veteranen team komt versterken. Onder leiding van Pim Kruijt sr wordt een groep spelers van verschillend cricket kaliber geformeerd, die vrijwel wekelijks een veel sterkere tegenstander diende te weerstaan. Als hechte sociale vriendengroep werd daarbij met de nodige humor de tegenstander vaak op het verkeerde been gezet.

In 1992 , op zeventig jarige leeftijd, speelde Henk zijn laatste wedstrijd tegen SGS op de Donkerelaan, een touringclub waarvan hij uiteindelijk 41 jaar lid bleef, maar nauwelijks voor heeft gespeeld. Als afronding van zijn sportleven treedt hij toe tot het golfgezelschap van opnieuw Pim Kruijt, die op de net geopende openbare golfcourse in Spaarnwoude de baan onveilig gaan maken. Henk had een zeer goed oog en als zijn of een andermans bal in de rough verdween kwam hij telkens met minimaal 2 golfballen weer te voorschijn.

Henk bleef een trouwe bezoeker van ons complex, komend per fiets vanuit zijn woonplaats Driehuis. Kick Onkenhout en Kees Weijerman memoreren Henk als een zeer aimabel en bescheiden mens. Geen grote cricketer, maar wel een geweldige fielder. “ Mijn vader heeft een zeer gelukkige tijd gehad op CC Bloemendaal ” zo meldt zoon Jan-Hein, die zelf pendelt tussen Port-Elizabeth Zuid-Afrika en Driehuis. “ Het overlijden van Pim Kruijt sr en Harry Peschar viel hem echter heel zwaar”.

Op 8 mei is Henk in kleine kring op 91 jarige leeftijd gecremeerd. Op de dag van de crematie droeg hij zijn getrouwe C.C. Bloemendaal das.

Gijs de Jong

In Memoriam Harold Nightingale 10.07.1918 - 8.3.2013

Helaas moeten wij alweer afscheid nemen van een van onze oudere vrienden. Op 94 jarige leeftijd overleed Harold. Ik had regelmatig telefonisch contact met hem en kon u begin februari nog melden dat hij zo trots was op de drie achterkleinkinderen die vrij kort achter elkaar geboren werden. Fijn dat hij dat nog heeft mogen meemaken.

Anny mailde mij al dat Harold een zware longontsteking had en dat het niet best met hem ging.
Toch nog onverwacht is hij overleden.

In de 60- en 70-iger jaren speelden wij nog regelmatig met elkaar bij SGS en tegen elkaar als ik bij de Hilversum veteranen meedeed. Wat had Kampong een gezellig team met o.a. de SGS-ers Jopie Uiterwaal, Jopie de Bruin, Gerard Eikelboom, niet te vergeten onze Kees van Esveld en Geni Pino,  allen helaas niet meer in leven.
Later, tijdens mijn umpiren op Kampong was er altijd even tijd voor een gesprek met Harold en Anny die, toen Harold nog mobiel, was trouw de thuiswedstrijden van Kampong bijwoonden.

Harold was ruim 45 jaar lid van SGS en was op het veld actief tot en met seizoen 1982, daarna volgde hij met veel interesse het wel en wee van SGS. Hij speelde 56 innings, waarin hij 942 runs scoorde met gemiddelde van ruim 20 en een hoogste score van 67; als bowler nam hij in 341 overs 76 wickets voor 811 runs en in het veld pakte hij 27 vangen

In Memoriam Evert Groeneveld  12.11.1937 - 2.3.2013

13 Februari jl. stond ik naast Everts bed in het ziekenhuis Westeinde. Hij had mij zojuist haarfijn uit de doeken gedaan hoe de sluipmoordenaar, die hem te pakken had gekregen, te werk was gegaan. Vervolgens ontstond een stilte, die Evert glimlachend doorbrak, alsof hij aan iets plezierigs dacht. “Zou jij”, vroeg ie, “als het zover is, iets willen vertellen over cricket, over VRA, over de toer naar Suriname met SGS en over al die genoeglijke jaren met de veteranen?” Mijn antwoord bezegelden we met een handdruk.

Evert had als cricketer niet een late, maar laat ik zeggen, een ietwat verlate roeping. Daarbij koos hij voor een onorthodoxe kennismaking. In tegenstelling tot de meeste jongens, die met hun vader naar het cricketveld togen om onder diens vleugels verder met het spel kennis te maken, stapte de puber Evert begin jaren ’50 op de fiets en reed vervolgens van Wassenaar naar Nijmegen, waar zijn oom voor het plaatselijke Quick speelde. Daar liep Evert zijn eerste runs en kreeg hij de cricketsmaak min of meer te pakken, want het zou nog enige jaren duren, voordat hij lid werd van een echte cricketclub en wel van VRA.

Evert was in alles, en zeker in cricket, een uitgesproken teamspeler. Hij geloofde onvoorwaardelijk in het effect en de resultaten van een goede onderlinge sfeer, zowel in als buiten het veld.
In het midden van de jaren ’70,  toen ik zelf lid van VRA was geworden, leerde ik Evert kennen. Minder als speler, meer als bestuurslid – Evert was jaren achtereen een zeer gewaardeerd penningmeester - en kort nadat VRA uit een moeilijke periode met bewonderenswaardige kracht omhoog was geveerd, begreep ik, dat Evert, met name bij de verhuizing vanuit de hockeybunker naar een echt cricketclubhuis, een zeer belangrijke en uiterst effectieve rol had gespeeld.

Anderhalf decennium later werden Evert en ik teamgenoten in één van de gezelligste elftallen aller VRA-tijden: de Veteranen. Als categorie een novum, want nog nooit eerder vertoond op VRA, bovendien gingen we spelen op zaterdagmiddag i.p.v op de cricketheilige zondag, maar iedereen genoot met volle teugen. Vooral na afloop waren die teugen overvol, om maar te zwijgen van de vinologische en culinaire hoogstandjes op diverse locaties.
Evert, die niet tot de meest getalenteerde, maar wel tot de meest gecommitteerde spelers van het team behoorde, waardeerde het feit, dat iedereen tijdens de wedstrijden aan bod kwam, terwijl het belang van de knikkers toch niet onder een eenzijdige voorkeur voor het spel te lijden had. Hij ontpopte zich daarbij als een alert fielder, aanvankelijk het liefst in de covers, met een sterke arm, als het op ingooien aankwam, en bij tijd en wijle als een hard slaande batsman. Wanneer het niet lukte, had ie de oneliner: “Ik zou eigenlijk eens moeten trainen!” dikwijls bij de hand. Hij moest er zelf het hardst om lachen.

In 1978 was Evert als lid gevraagd van SGS, wier doelstellingen om het cricketspel in Nederland uit te dragen en sportieve vriendschapsbanden aan te knopen dan wel aan te halen, perfect bij Evert’s benadering van en visie op sport pasten. In 2005 werd die missie ver over de landsgrenzen heen getild. Er zou voor het eerst in de geschiedenis een crickettournee naar Suriname plaatsvinden, met een zijuitstapje naar het buurland Guyana, waar als voormalige Britse kolonie nog veel meer cricket wordt gespeeld. Toen ik Evert en Marjan benaderde waren ze snel gewonnen. Evert wilde maar al te graag het land bezoeken, waar zijn vader tijdens diens werkzame leven actief was geweest en om dan ook nog een paar cricketwedstrijden te spelen leek hem een droomscenario. Het werd voor hem en voor ons allemaal een unieke ervaring. De combinatie van natuurschoon, gastvrijheid, sportiviteit en saamhorigheid heeft op Evert een onvergetelijke indruk gemaakt We hadden het er heel, héél vaak over, ook in het ziekenhuis, op 13 februari. Maar dat zou tevens de laatste keer zijn, want kort daarna verscheen die lompe gast, die nooit informeert of hij gelegen komt om iemand mee te nemen.
Het lijkt mij gepast om het cricketleven van Evert Groeneveld op een elegantere wijze uit te luiden. Het bleek, dat de Australische dichter Philp daarvoor vele jaren geleden al de juiste woorden had gevonden. Ik ben zo vrij geweest ze grotendeels in het Nederlands te vertalen, want Engels spraken Evert en ik nooit met elkaar.

Een cricketer’s innings

Het leven is een potje cricket.
Elke sterveling, die in is gegaan,
spelend op het loodzware aardse wicket,
doet erg zijn best om lang te staan.

Het lot is bowler; wij zijn dankbaar,
als zijn machtige bal voorbij ons gaat.
Dankbaar – al is het ook maar uitstel,
want hij raakt ons wicket vroeg of laat.

Op korte afstand van de batsman
staat Thanatos, de bleke scheids
en ziet hoe elke lepe yorker
de wankele bails van het wicket smijt.

“Uit”, zegt hij streng en zeer beslist,
“neem heel je boeltje met je mee,
en stuur de volgende naar het wicket,
vooruit maar, bowler! Ready? Play!

Vol hoop trotseren wij die bowler,
vol hoop, en ook al weten we het:
geen batsman draagt er op dit wicket
door héél de innings heen zijn bat.

Vol hoop – want ik geloof terdege,
als onze innings is gespeeld,
dat aan ieder in het Groote Clubhuis
een plek zal worden toebedeeld.

Evert, je was een geweldige teamgenoot en vriend. Vaarwel!

Tom Matena

In Memoriam Ernst Offerman   25.3.1929 - 24.2.2013

De afgelopen week informeerde ik bij zijn zoon Joep naar de geboortedatum van zijn vader want ik meende dat hij in onze Eregalerij geplaatst moest worden. Tot mijn grote ontsteltenis kreeg ik als antwoord de mededeling dat Ernst op 24 februari op 83-jarige leeftijd was overleden en op 1 maart in familiekring is begraven.

In ons recente jaarverslag staat hij (eigenlijk al jaren) aan de top van onze beste bowlers aller tijden, terwijl zijn vader Jan op de tweede plaats staat. Ernst kwam met zijn lange linkerarm altijd gevaarlijk snel door en was een gevreesde bowler. Hieronder komt nog een overzicht van zijn prestaties voor SGS.

Toen hij in verband met een blessure niet meer kon spelen bleef hij met zijn Emily trouw wedstrijden en winterevenementen bezoeken. Na afloop was er tijd voor een ‘jonkie’ of een wijntje en werd er even bijgepraat zoals ook afgelopen zomer op Bloemendaal waar Ernst een bijdrage kwam brengen voor onze rubriek “Uit de Oude Doos”.

Dat alles is nu geschiedenis geworden. Goede herinneringen aan deze geweldige bowler zullen bewaard blijven en ik denk dat hij nog een aantal jaren op de eerste plaats blijft staan – een plaats waar hij met zijn vader thuis hoort.

SGS cijfers:
Ernst speelde zijn eerste wedstrijd in 1969 ruim 300 wedstrijden later besloot hij zijn actieve SGS-leven in 2000. In al die wedstrijden samen scoorde hij 2.338 runs met een gemiddelde van 11,52 dat voor iemand die toch hoofdzakelijk bowler was hetgeen blijkt uit de ruim 4.000 overs die hij losliet, waarvan 709 maidens. Hij nam 763 wickets voor 11,831 runs en dat is gemiddeld 15,51. Ook in het veld hielden zijn grote handen 96 vangen vast. Kortom een allround prestatie!

Ernst, rust zacht

Duco Ohm - 2.3.2013