Still Going Strong Cricket Club

Klik op onderstaande link en de fotopresentatie opent. Alle foto's kunt u downloaden.

Fotoserie van Roelof Kruijshoop

Roelof Kruijshoop

U kunt hier ook nog kijken naar de uitnodiging met alle gegevens.

Klik op onderstaande link en de fotopresentatie opent. Alle foto's kunt u downloaden.

Fotoserie van Donald Noorhoff

Op zaterdag 15 november 2014 genoten wij van het EYE Filmmuseum in Amsterdam

Een groep van 26 SGS'ers, waarbij enige introducés bezocht het Eye Filmmuseum in Amsterdam. Ook gingen een paar mensen 's middags naar het Rijksmuseum. Veel SGS'ers waren vandaag gekomen met de trein. De ontvangst was in het Eye Bar Restaurant. Wij konden daar gezellig met elkaar praten onder het genot van heerlijke taart en koffie of thee. Het restaurant heeft vier niveaus en wij zaten boven in met een prachtig uitzicht op het water en het Centraal Station door de gigantisch grote ramen.

Om 11 uur haalde onze gids Wendeline Dijkman ons op voor de bezichtiging van het prachtige gebouw. Zij vertelde enthousiast over de gezonde rivaliteit tussen Amsterdam en Rotterdam met uiteindelijk de keuze voor Amsterdam. Ook wist zij erg veel over de architectenbureaus die ontwerpen mochten inleveren voor het museumgebouw. Uiteindelijk won het Weense architectenbureau Delugan Meissl Associated Architects (DMAA).

Sinds 5 april 2012 is het EYE Filminstituut Nederland geopend. Het opvallende gebouw bevat onder anderen vier filmzalen, tentoonstellings-ruimte en een café-restaurant Dit nieuwe en zeer interessante museum is gelegen aan de IJ-promenade. Het is een fantastisch mooie en functionele architectuur. Wij bezochten de grote filmzaal en kregen informatie over de vele mogelijkheden voor het vertonen van films en de geluidsinstallatie die is geïntegreerd in de wanden van de zaal. Ook gingen wij naar een zaaltje helemaal bovenin EYE waar zij ons veel vertelde over de historie, de bouw, de inrichting en de toekomst. Ook brachten wij een kort bezoek aan de openbare tentoonstellingsruimte. Hierna namen wij afscheid Wendeline, onze uitstekende gids.

Om kwart over één was de lunch geserveerd. Wij kregen lekkere - vrij harde - lekker belegde broodjes (jonge kaas, oude kaas, boerenachterham, enz.) met diverse drankjes. De volgende keer zorgen wij ook voor een paar zachte broodjes voor de mensen met wat gebitsproblemen. Tegen het einde van de lunch bedankte Roelof Kruijshoop de organisator van dit interessante evenement, Dirk Coster.
's Middags konden wij op eigen gelegenheid de tentoonstellingen bekijken een ook het zeer speciale een prachtige werk van Anthony McCall.
In de algemene ruimte zijn open cabines, waarin je films kunt oproepen en bekijken. Ook is er een grote ruimte met historische filmfragmenten in diverse categorieën. In een afgesloten tentoonstellingsruimte was het werk van McCall: "Solid Light Films end other works".

Sinds de jaren zeventig heeft McCall een opmerkelijk oeuvre opgebouwd dat bestaat uit tekeningen, performances en grote installaties die hij Solid Light Films noemt. Met deze films van massief licht onderzoekt McCall de basiselementen van cinema: licht en projectie. De lichtsculpturen zijn constant in beweging en bevinden zich in het grensgebied tussen film en beeldende kunst. Als je binnen komt snap je het nog niet, maar als je door de donkere ruimtes loopt met de felle lichtprojecties door de rook, die door een paar rookmachines wordt gemaakt, wordt alles veel duidelijker en ga je ook zelf spelen met de lichtbundels door de rook. Het is erg boeiend en tegelijkertijd ook erg leuk. Als de donkere ruimte uit komt snap je de tentoonstelling met de kleine uitgeknipte vormen en de foto's en tekeningen aan de muur. Het is heel erg origineel, interessant en leuk tegelijkertijd. In een aparte ruimte waren vier luidsprekers opgesteld, die het geluid weergaven van een grote vloedgolf. De zogenaamde "witte ruis" kwam in volume toenemend naar je toe. Als je de ogen sloot, leek het er echt op of je op het strand stond.

U kunt hier ook nog kijken naar de uitnodiging met alle gegevens.

Klik op onderstaande link en de fotopresentatie opent. Alle foto's kunt u downloaden.
Er was weinig licht in het restaurant, waardoor de kwaliteit van de foto's soms wat minder is dan gewoonlijk.
Fotoserie EYE Filmmuseum

Op zaterdag 18 oktober 2014 hebben wij een uitgebreid bezoek gebracht aan de Vesting Naarden

De Vesting Naarden, een stad waar de geschiedenis van de muren druipt, waar Koningen en Keizers gelopen hebben (en Napoleon de lunch heeft genoten), waar Nederland vorm heeft gekregen in de 17e en 19e eeuw, de stad met de best bewaarde vestingwerken van ons land en een voorbeeld voor de internationale vestingbouw. Maar ook een stad waar je elke twee jaar het befaamde Fotofestival Naarden kunt bezoeken, waar je de fraaie Grote Kerk kan bezichtigen met de vele aansprekende evenementen, waar Sinterklaas 's avonds bij het licht van fakkels en kaarsen aankomt en de stad van design en vormgeving in Het Arsenaal.

Als plaats om te verzamelen had de organisator van deze dag, George Reman, het het dichtbij gelegen restaurant "Culi Café" uitgekozen en dat is ons goed bevallen. Er was wel voldoende parkeerruimte binnen Naarden-Vesting, maar je moest niet bang zijn voor erg smalle straatjes en steegjes. Het was een gezellig weerzien van bijna dertig SGS'ers, die elkaar niet elke week in de zomerperiode treffen. Afgesproken was om te verzamelen om half twaalf en toen waren vrijwel alle mensen aanwezig. Om half één begonnen wij met de lunch: soep, lekkere broodjes en koffie/thee/Jus d'orange en melk. Alles was lekker vers en wij lieten het ons goed smaken!

Om kwart over één begonnen wij aan een korte wandeling naar de vestingwerken. Het Nederlands Vestingmuseum is sinds 1955 gevestigd op Bastion Turfpoort. Een bastion is een vijfhoekige uitbouw van de hoofdverdedigingswal. Naarden dankt haar typische 'stervorm' aan zes van deze bastions. Onze groep werd opgesplitst. De ene helft begon met een rondleiding door het vestingmuseum en een wandeling over de versterkingen buiten, de andere helft begon met een rondvaart door de grachten.

Onze gids van het museumgedeelte "binnen" moet wel haast voor zijn pensionering een leraar geschiedenis zijn geweest. Wij begonnen in Kazemat Z. Heel enthousiast en zeer gestructureerd vertelde hij over de lange geschiedenis van de vestingwerken. Veel aandacht werd tegelijkertijd geschonken aan de bestuurlijke zaken, de oorlogen met bezettingen, de vernietiging van de vestingwerken en de wederopbouw. Wij "hingen aan zijn lippen" en het was erg leerzaam, interessant boeiend. Het Vestingmuseum laat je ervaren hoe de soldaten van het garnizoen eeuwenlang Holland en in het bijzonder Amsterdam hebben bewaakt tegen vijanden uit het Oosten. In de duistere kazematten, waar vocht langs de stenen druipt, waar wind door de luistergaten loeit en kanonnen de gracht bestrijken. Maar ook de knusse kazemat waar de soldaten sliepen, waar hun bedden met strozakken staan en de kachel met turfjes gestookt werd.

Bij de rondvaart door de grachten was ook een goede gids - die een wat zachte stem had - maar die ons verschrikkelijk veel vertelde over de wijze van de bouw van het fort. Welke delen werden bestreken door de vele kanonnen en hoe mooi alles op elkaar aan sluit. Ook hierbij een stuk vaderlandse geschiedenis en tactiek. Hij wist naast de besturing van de sloep tegelijkertijd zijn verhaal te vertellen. Wij voeren onder twee lage bruggen door, waarbij de meeste SGS'ers de bodem van de sloep opzochten. Daarna kwamen wij wel weer in een nieuw gedeelte van de brede gracht rondom het fort. Alles was op zo'n manier bedacht, dat de vijand erg moeilijk kon schieten op de dikken muren. Later werd ook overgegaan op de aanleg van wallen met aarde, die de kogels netjes afremden voordat zij schade konden aanrichten. De oude kanonnen hebben een gladde loop, waardoor de kogels onnauwkeurig weg werden geschoten. Pas toen de kanonnen "trekken en velden" kregen die de projectielen langzaam om hun  as doen draaienen, kon goed nauwkeurig worden geschoten. Ook werd de achterlader werd ontwikkeld. Deze verdrong dankzij de snelheid waarmee het kanon kon worden herladen in korte tijd de traditionele voorlader.

Tot slot van ons bezoek namen wij deel aan de demonstratie van het afschieten van een kanon. Met een "visiteerstok" (een soort kurketrekker) werd de loop ontdaan van eventuele resten van een vorig schot, met de priem werd het "zundgat"(het gat waar de lont door gaat, gereinigd,  de loop werd gewist = schoon gemaakt met een "wisser", het lont werd aangebracht, hierna werd het kruit in een zakje in de loop gedaan (in plaats van een echte "cartouche") en voorzichtig naar binnen geduwd met een "stamper", hierna werd in de loop een prop van hooi gedaan en lekker aangestampt. Vervolgens ging de kogel in de loop (gemaakt van piepschuim!). Nog wat extra "sas-kruit" uit een hoorn in het zundgat en klaar was ons kanon. Het afvuren werd gedaan door onze gids met een "lontstok"en de knal was behoorlijk hard. Tenslotte werd de loop schoongemaakt met de "wisser".

Hierna was onze rondleiding afgelopen. Commissievoorzitter Roelof Kruijshoop bedankte George Reman hartelijk voor de geslaagde organisatie en gaf aan dat er nog gezellig kon worden "geborreld" en thee gedronken bij "Culi Café". De meeste deelnemers aan dit SGS-evenement gaven hieraan gehoor en even later was het op het terrasje erg gezellig.

Wat een grote en prachtige vesting hebben wij gezien en wat hebben wij veel gehoord en gezien over de geschiedenis.
Het was een uitstekende dag met fantastisch mooi weer.

Roelof Kruijshoop

U kunt hier ook nog kijken naar de uitnodiging met alle gegevens.

Klik op onderstaande link en de fotopresentatie opent. Alle foto's kunt u downloaden. De fotografen worden heel hartelijk bedankt!
Fotoserie Duco Ohm

Fotoserie van Donald Noorhoff

- - - - - - -

Hieronder de belangrijkste punten uit de geschiedenis van de vesting

Het Vestingmuseum werd in 1955 opgericht door Ebbo van Wijngaarden als "Vestingmuseum Naarden".
De eerste jaren bleef de expositie beperkt tot twee kazematten (A en Z) en de tussenliggende lage flank. Vanwege de slechte klimatologische omstandigheden nam het bestuur aan het einde van elk seizoen de hele tentoongestelde collectie mee naar huis om de expositie in het voorjaar weer opnieuw in te richten en het museum open te stellen. Tussen de jaren '70 en '90 kwamen ook alle andere gebouwen en kazematten op het bastion in gebruik bij het museum en werden de verhalen van de geschiedenis van vestingbouw (kazemat A), geschiedenis van Naarden (kazemat Z), leven in het garnizoen (kazemat IJ) en geschiedenis van de Waterlinies (kazemat W) in de tentoonstelling weergegeven.
Naast de vrijwilligers kwam er betaald personeel en het aantal bezoekers liep met de jaren op tot een top van bijna 50.000 begin jaren '90.
Vanaf 2004 is een begin gemaakt met de gehele vernieuwing van de exposities in het museum en het organiseren van diverse publieksactiviteiten. Het prachtige terrein leent zich uitstekend voor openlucht evenementen als boekenmarkten, boogschiet- of schermdemonstraties, familiereünies, school- of bedrijfsuitjes en natuurlijk een feestelijke BBQ of trouwreceptie.
In de ondergrondse kazematten dwaal je als bezoeker door en langs de geschiedenis in het rijke verleden van de vesting Naarden.
In 2008 is het museum begonnen met het plannen van een verhuizing naar Bastion Oranje, eveneens binnen de vestingwerken van Naarden. In 2011 is het eerste deel van die vernieuwing in gebruik genomen: de Utrechtse Poort. In 2013 is deel twee gevolgd: de Gele Loods (genieloods uit 1880) volgen en naar verwachting in 2015 het gehele bastion Oranje.

Korte samenvatting van de geschiedenis van de vesting Naarden.
Naarden was na de 80-jarige Oorlog en de plundering door de Spanjaarden in 1572 als vesting herbouwd volgens de ideeën van Simon Stevin. Dat was het Oud Nederlandse Stelsel, geënt op het Oud Italiaanse stelsel: kleine bolwerken, flanken loodrecht op de courtine (een stenen muur met een aarde wal aan de binnenkant) en een enkele gracht.
In 1672 slaagden Franse troepen van Koning Lodewijk XIV (de Zonnekoning) erin Naarden Vesting te veroveren op hun weg naar Amsterdam. Toen de Franse troepen vreedzaam waren binnengelaten en hadden genoten van de gastvrijheid, sloeg hun houding om en werden veel bewoners van de vesting vermoord. Vervolgens werden de Fransen bij Muiden door de onder water gezette Hollandse Waterlinie en het Staatse leger tegen gehouden. In 1673 wist stadhouder Willem III na een beleg en stormaanval Naarden te ontzetten. Na de Franse capitulatie werd het herstel van de aangerichte vernielingen van de vestingwerken door de Fransen uitgevoerd. Al spoedig hierna besloot men echter een geheel nieuwe vesting te bouwen. Dit was nodig om weerstand te kunnen bieden aan de grotere explosieve kracht van het buskruit en de verbeteringen van het geschut.

De bouw van de nieuwe vesting Naarden
Voor het eerste gedeelte van de bouw, had Willem III als zijn deskundige op het gebied van vestingbouw, Maximiliaan d'Yvoy, zoon van een uitgeweken Hugenoot, aangesteld. Deze had ervaring opgedaan als ingenieur in de stad Oranje in Zuid-Frankrijk en later bij de aanleg van de vestingwerken van Genève. Hierover was men zo tevreden dat hij in 1676 opnieuw werd gevraagd. In 1674 werd d’Yvoy tot ordinaris-ingenieur en controleur over ’s lands fortificatiën benoemd. In 1682 was hij inspecteur-generaal der vestingwerken.
D'Yvoy begon met het buitendijkse gedeelte, de fronten Oud Molen - Katten en Katten – Oranje, plus de beide beren. Hierbij werden de oude vesting muren als courtines gebruikt. Voor de bastions werd het stelsel van Hendrik Ruse uit 1654 gebruikt, het Verbeterde Oud Nederlandse Stelsel. Bij dit stelsel stonden de flanken niet langer loodrecht op de courtine, maar op het verlengde van de face van het neven bastion, de zgn. strijkende defensie lijn. Nu was het wel mogelijk om vanaf de flanken de facen te bestrijken, zodat het nut van de Fausse Braye vóór de facen kwam te vervallen. Ze bleven wel vóór de courtine en de beide flanken. In de Nederlanden bleef men echter strak vasthouden aan het Oud Nederlandse Stelsel, terwijl in Frankrijk, ingenieurs als Pagan en Vauban wel verbeteringen aan brachten.

Willem III die deze achterstand goed begreep, besloot Franse Hugenoot ingenieurs naar de Nederlanden te halen. In 1678 werd één van deze, Jean Baptiste de Bombelle aangesteld tot ordinaris-ingenieur met de opdracht de vestingwerken van het gehele land te versterken.
Men begon volgens het bestek van Bombelle bij de rechter flank van Bastion Oranje tot en met de linker flank van Bastion Oud Molen (het binnendijkse deel). Een concave en teruggetrokken saillante, voorzien van een borst- wering, en bereikbaar via een poterne (gang onder de wal door). Vanaf deze plaats kon de gracht bestreken worden. Nog aanwezig bij de bastions Nieuw Molen en Oud Molen. Deze constructie is typisch voor Bombelle.
De bastions Oranje (rechter flank), Promers, Turfpoort, Nieuw Molen Oud Molen (linker flank), waren voorzien van kazematten met kanonkelders, van waaruit de hoofd- of kapitale gracht bestreken kon worden. In 1685 was met de voltooiing van de Amsterdamse poort, de ʺvestingʺ compleet. Voorzien van een gerevêteerde (ca. 2 meter dikke) muur, vijf bastions hadden een teruggetrokken saillant, behalve bastion Katten. Deze was voorzien van een Kat of Cavalier. Een verhoging, waarvop men met geschut verder kon schieten. Vijf gerevêteerde ravelijnen en één, bekend als het Vesting eiland, niet gerevêteerd. Een hoofdgracht, een buitenwal of enveloppe voorzien van wapenplaatsen, en een buitengracht.
De dekkingswallen (couvre facen) voor de beide beren zijn pas in 1731 (Oostbeer) en 1738 (Westbeer) aangelegd.
De enige onvolkomenheid was de ligging van de Oostbeer. Deze lag nl. in het verlengde van de rechter face van het bastion Oranje en liep verder via de ʺDijck naer het Oude Naardenʺ(de oostdijk ). In 1684 werd besloten deze beer te verleggen, nl. in het verlengde van de kapitaal van het bastion Oranje, hetgeen vestingbouwkundig zo hoorde. Hiervoor moest ook de Oostdijk worden verlegd.

Laatste verbeteringen
In 1875 werden de binnen afrondingen van de saillanten van de bastions Oranje, Promers en Turfpoort, vervangen door mortier kazematten, ieder voorzien van drie mortierkelders. Met de daar opgestelde, zware mortieren (kaliber 29 cm), kon de Amersfoortsestraatweg bestreken worden.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) werden in de enveloppe betonnen schuilplaatsen aangelegd, die nog steeds zichtbaar zijn.